Одатан, фарзандон бо модарашон боқӣ мемонанд, ва бисёр падарон дар айни замон барои пешгирӣ кардани нигоҳубини нокофӣ ва иҷрои вазифаҳои волидонашон беҳтарин кор мекунанд. Дар ин ҳолат, намунаҳои дигар вуҷуд доранд, вақте ки ғамхорӣ, меҳрубон ва эҳсоскорона ба чашм мехӯрданд, ки фарзандашон бо онҳо мемонанд.
Бояд қайд кард, ки дар баъзе ҳолатҳо, занон ба кӯдакон такя намекунанд ва бо омодагӣ ба волидони дуюм онро ба таври ҷиддӣ пешниҳод мекунанд. Умуман, ҳар як оила дорои ҳолатҳои гуногун аст ва зарурати ба кӯдакон монанд шудан бо папа ҳатто метавонад аз модараш хеле заиф гардад.
Дар ин мақола, мо ба шумо мегӯем, ки чӣ тавр шумо метавонед бо падараш дар талоқ ҷудо шавед, агар модар имконият надиҳад, ки кӯдакро аз худ дур кунад.
Пас аз он ки баъд аз издивоҷ кӯдакро бо падараш тарк кардан мумкин аст?
Тавре, ки дар боло қайд карда шуд, талоқ дар ҳузури ҳамсарони 18 сола дар Русия ва Украина танҳо аз ҷониби суд сурат мегирад. Барои гирифтани падари худ ё писар бо падаратон, шумо бояд дар вақти издивоҷ мавҷудияти ҳолатҳои зеринро исбот кунед:
- роҳи дурусти зиндагӣ аз модар ва баръакс, некӯаҳволии падар;
- амнияти молиявии папа, кори устувор ва даромаднокии баланди ин омилҳо имкон медиҳад, ки ҳолатҳои пинҳонии худро барои нигоҳдории он имконпазир гардонад;
- мавҷудияти норасоиҳои муайяни равонӣ дар модар, инчунин қобилияти маҳдуд кардани ӯ;
- Дараҷаи масъулияти падар барои кӯдакаш аз модараш зиёдтар аст;
хусусияти сафар ба кори модар, ки барои он ки вай барои нигоҳубини зарурӣ зарурат надорад; - хоҳиши фарзанди наврасе, ки аз синни 10 сол калонтар аст, бо падараш ва ҳамроҳшавӣ ба падараш боқӣ мемонад.
Ҳангоме, ки қарори баровардани писар ва духтарро бо папа гузорад, модар модар ҳуқуқ надорад, ки ӯро таълим диҳад ва барои нигоҳубини кӯдаки падару модараш масъул бошад. Агар тарафҳо натавонанд дар бораи худ розӣ набошанд, суд метавонад ҷадвалҳои боздидҳои модарро бо писари худ ё писараш, инчунин аз ӯҳдаи алимент барои нигоҳдории кӯдак то аксарияти ҳолатҳо муайян кунад.